حدیث الثقلین

حدیث الثقلین هو حدیث نبوی یستند علیه الشیعة مع مجموعة من الأحادیث الأخرى فی أحقیة علی بن أبی طالب فی الإمامة والخلافة ووجوب اتباعهم وطاعتهم بعد وفاة الرسول محمد وتختلف ألفاظ الحدیث على أنها تتفق فی بعض الأشیاء مثل "انی مقبوض، وإنی قد ترکت فیکم الثقلین کتاب الله وأهل بیتی، وانکم لن تضلوا بعدهما".

النموذج الأول :

روی عن زید بن أرقم فی حدیث عن محمد أنه قال:

قام رسول الإسلام (صلَّى الله علیه وآله) یوماً فینا خطیباً بماء یدعى خُماً بین مکة والمدینة، فحمد الله وأثنى علیه، ووعظ وذکَّر، ثم قال :" أما بعد، ألا أیها الناس، فإنّما أنا بشر یوشک أن یأتی رسول ربی فأجیب، وأنا تارک فیکم ثقلین، أولهما کتاب الله فیه الهدى والنور، فخذوا بکتاب الله واستمسکوا به " فحَثَّ على کتاب الله ورغَّبَ فیه، ثم قال :" وأهل بیتی، أذکِّرَکُمُ الله فی أهل بیتی، أذکِّرَکُمُ الله فی أهل بیتی، أذکِّرَکُمُ الله فی أهل بیتی "

النموذج الثانی :

روی عن أبو النصر عن إبن طلحة عن الأعمش عن عطیة العوفی عن أبی سعید الخذری فی حدیث عن محمد أنه قال:

إنّی أُوشکُ أن أُدعى فأُجیب، وإنی تارکٌ فیکم الثَّقَلَین، کتابَ اللهِ عَزَّ وجَلَّ، وعِتْرَتی، کتاب الله حَبلٌ ممدود من السماء إلى الأرض، وعترتی أَهْلُ بیتی، وإن اللطیف الخبیر أَخبرنی أَنهما لَن یفترقا حتى یَرِدا علیّ الحوض، فَانْظُرُونی بِمَ تَخلُفُونِی فیهما.

المرجع(کلهم کتب اهل السنه):

• صحیح ترمذی، ج ۵، ص ۶۶۳-۶۶۲، ۳۲۸ به نقل از بیش از ۳۰ نفر از اصحاب
• مستدرک حاکم، فصل «فضیلت اصحاب»، ج ۳، ص ۱۰۹، ۱۱۰، ۱۴۸، ۵۳۳، حاکم نوشته که این حدیث صحیح می‌باشد بر اساس نظر شیخین (بخاری و مسلم)
• سنن ابن ماجه، ج ۲، ص ۴۳۲
• مسند احمد بن حنبل، ج ۳، ص ۱۴، ۱۷، ۲۶، ۵۹، ج ۴، ص ۳۶۶، ۳۷۲-۳۷۰
• فضایل صحابه، احمد بن حنبل، ج ۲، ص ۵۸۵، حدیث ۹۹۰
• خصایص نسایی، ص ۲۱، ۳۰
• صواعق المحرقه، ابن حجر هیثمی، فصل ۱۱، بخش ۱، ص ۲۳۰
• کبیر طبرانی، ج ۳، ص ۶۳-۶۲، ۱۳۷
• کنزالعمال، متقی هندی، فصل اعتصام به حبل ا…ه ج ۱، ص ۴۴
• تفسیر ابن کثیر، ج ۴، ص ۱۱۳، زیر تفسیر آیه ۴۲:۲۳
• طبقات الکبری، ابن سعد، ج ۲، ص ۱۹۴، چاپ لبنان
• الجمیع الصغیر، سیوطی، ج ۱، ص ۳۵۳ و نیز در جلد ۲
• مجمع الزوائد، هیثمی، ج ۹، ص ۱۶۳
• فاتح الکبیر، بنهانی، ج ۱، ص ۴۵۱.
• جامع الاصول، ابن اثیر، ج ۱، ص ۱۸۷
• تاریخ ابن عساکر، ج ۵، ص ۴۳۶
• درالمنثور، حافظ سیوطی، ج ۲، ص ۶۰
• ینابیع المودة، قندوزی حنفی، ص ۳۸،